Khmer	Pronunciation	English/Notes	#occ
ក្រុមហ៊ុន	kromhun	company, corporation	28/16

Link to overview page
Link to dictionary

Forbidding someone to do something — Dialogue 1

ហាមចូល
សន្តិសុខ៖ អេអូន! កន្លែងហ្នឹងគេអត់ឲ្យចូលទេ។ អូនឯងមានការអី?
វុទ្ធី៖ កន្លែងហ្នឹងក្រុមហ៊ុនបកប្រែឯកសារមែនបង? ខ្ញុំមកសួរព័ត៌មាន។
សន្តិសុខ៖ មិនមែនទេ។ ហ្នឹងស្ថានទូតបារាំងតាស។

Expressing surprise — Additional dialogue

នៅកន្លែងធ្វើការ
កញ្ញា៖ នារី ដឹងថា ក្រុមហ៊ុនសម្រេចឲ្យបូនើស ២ ខែគ្រប់គ្នាអត់?
នារី៖ ថាម៉េច កញ្ញា? និយាយមែននិយាយលេង? អត់ជឿអេ៎។
កញ្ញា៖ មែនតាស។ មិនជឿ ទៅសួរមេទៅ។
នារី៖ ហ្នឹងអ៎? សប្បាយចិត្តមែនទែននៀក។

Expressing joy at someone’s success — Dialogue 3

រូបភាពទី ៣
រតនា៖ អេ ផានិត ខ្ញុំសម្ភាសន៍ការងារជាប់ហើយ!
ផានិត៖ អូ អបអរសាទរ រតនា! ក្រុមហ៊ុនណាដែរ?
រតនា៖ ក្រុមហ៊ុន ANA។ ខ្ញុំចង់ចូលក្រុមហ៊ុនហ្នឹងយូរហើយ។
ផានិត៖ ឡូយមែន! ជប់លៀងអី?
រតនា៖ តស់!

Answering the phone — Cultural note

នៅពេលទទួលទូរស័ព្ទ ជាទូទៅ ជនជាតិខ្មែរមិនណែនាំខ្លួនទៅកាន់អ្នកដែលទូរស័ព្ទមកនោះទេ គឺ គ្រាន់តែនិយាយថា “អាឡូ” ឬក៏ “អាឡូ ជម្រាបសួរ” តែប៉ុណ្ណោះ។
ប៉ុន្តែ សម្រាប់ក្រុមហ៊ុនដែលផ្ដល់សេវាកម្មផ្សេងៗ នៅពេលលើកទូរស័ព្ទរបស់អតិថិជន ត្រូវណែនាំឈ្មោះក្រុមហ៊ុន ឧទាហរណ៍ “អាឡូ ក្រុមហ៊ុន ... ជម្រាបសួរ មានអីឲ្យជួយដែរបង?”។

Warning someone — Additional dialogue

សម្បត្តិ៖ បញ្ញាឯង កុំទៅហ៊ានប្រថុយចូលហ៊ុនជាមួយក្រុមហ៊ុនអត់មានអីច្បាស់លាស់អីចឹងអា៎។ ខ្ញុំធ្លាប់វិះត្រូវគេបោក ខ្ញុំរាងហើយ។ ប្រយ័ត្នក្រខ្លួនអត់អំពើ។
បញ្ញា៖ តែ ស្ដាប់គេនិយាយទៅ ទំនងដែរតាស។
សម្បត្តិ៖ បញ្ញាឯងមិនធ្លាប់ឆ្លងកាត់ មិនទាន់ដឹងទេ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែប្រាប់មុនទេ។ កុំឲ្យថាខ្ញុំអត់បានប្រាប់។ សម្រេចចិត្តខ្លួនឯងទៅ។

Introducing oneself to others — Additional dialogue

សុខុម៖ អូ បញ្ញាមែន? ម៉ោ ម៉ោនេះបងប្រាប់។
បញ្ញា៖ បាទបង។
សុខុម៖ នេះតុធ្វើការរបស់បញ្ញាឯង។ ក្រុមយើងត្រូវចេញទៅក្រៅជួបភ្ញៀវច្រើន ហើយត្រូវគិតរកវិធីសាស្ត្រធ្វើម៉េចឲ្យគេស្គាល់ក្រុមហ៊ុនយើងកាន់តែច្រើន។
បញ្ញា៖ បាទបង។
សុខុម៖ យើងកំពុងធ្វើគម្រោងមួយ។ ហើយបងចង់ឲ្យបញ្ញាឯងកាន់តួនាទីមួយ។

Forbidding someone to do something — Dialogue 2

បម្រាមក្នុងក្រុមហ៊ុន
ប្រធាន៖ សម្រាប់បុគ្គលិកថ្មី យើងមានបម្រាមខ្លះដែលត្រូវឲ្យដឹង។ ទីមួយ ហាមមកធ្វើការយឺតលើសពី ១០ នាទី។ ទីពីរ ហាមជក់បារីក្នុងការិយាល័យ។ ទីបី ហាមបើកសំឡេងទូរស័ព្ទរោទ៍ឲ្យឮ ត្រូវដាក់សាយឡិនជានិច្ច។
បុគ្គលិក៖ បាទ/ចាស បង។
ប្រធាន៖ អូ ហើយកុំចេញទៅក្រៅក្រុមហ៊ុនក្នុងពេលម៉ោងធ្វើការដោយមិនមានការអនុញ្ញាត។ ត្រូវប្រាប់បងឲ្យដឹងគ្រប់ពេល។

Introducing oneself to others — Dialogue

អ្នកជាបុគ្គលិកថ្មីនៅក្រុមហ៊ុនមួយ តើអ្នកត្រូវណែនាំខ្លួនឯងយ៉ាងដូចម្ដេចខ្លះ?
បញ្ញា៖ ជម្រាបសួរ ខ្ញុំឈ្មោះ បញ្ញា។
វុទ្ធី៖ ជម្រាបសួរ។ រកអ្នកណាគេមែន?
បញ្ញា៖ អត់ទេ ខ្ញុំបុគ្គលិកថ្មី ទើបតែចូលធ្វើការថ្ងៃហ្នឹង។ ខ្ញុំនៅផ្នែកទីផ្សារ។
វុទ្ធី៖ អូ ខ្ញុំឈ្មោះ វុទ្ធី។ ខ្ញុំនៅផ្នែកទីផ្សារដែរទេតើ! នេះ ធារី នៅផ្នែកគណនេយ្យ។
ធារី៖ រីករាយដែលបានស្គាល់។ អង្គុយលេងសិនទៅ។ តិចទៀត បងសុខុម (ប្រធានផ្នែកទីផ្សារ) មកហើយ។
បញ្ញា៖ បាទ អរគុណបង។

Calming someone down — Dialogue 1

ភ័យ
លីដា៖ សុគន្ធ ម៉េចហ្នឹង? មើលទៅដូចភ័យម៉េះ? មានរឿងអីអ៎?
សុគន្ធ៖ ខ្ញុំទើបនឹកឃើញ ម្សិលមិញ ខ្ញុំដូចច្រឡំផ្ញើឯកសារទៅក្រុមហ៊ុនខុស ... តិចមានបញ្ហាអីទៅ បង?
លីដា៖ កុំអាលភ័យ។ ចាំទៅដល់ក្រុមហ៊ុន ពិនិត្យមើលឲ្យច្បាស់សិនមើល។ ទោះជាផ្ញើខុស បើឯកសារមិនសូវសំខាន់ ក៏អត់មានបញ្ហាអីដែរ។
សុគន្ធ៖ អីចឹងអ៎បង? ប៉ុន្តែ បើមេដឹង ខ្ញុំច្បាស់ជាត្រូវមាត់ហើយ។
លីដា៖ ត្រូវមាត់ ត្រូវទៅ។ ខុសតិចតួច មានអី។ អ្នកណាដែលមិនដែលធ្វើខុស? មានតែអ្នកអត់ធ្វើ បានអត់ដែលខុស។

Discouraging someone from pursuing a course of action — Dialogue 1

ដាក់ពាក្យសុំឈប់ពីក្រុមហ៊ុន
ប្រធាន៖ ពិសី ឮថាចង់ឈប់ធ្វើការ មានបញ្ហាអីអ៎? ប្រាប់បងមើល។
ពិសី៖ ចាស បង។ ខ្ញុំចង់សាកល្បងការងារផ្សេងវិញ ព្រោះធ្វើការងារហ្នឹងយូរឆ្នាំដែរហើយ។
ប្រធាន៖ ចង់ធ្វើការអីវិញ?
ពិសី៖ ខ្ញុំចង់ធ្វើផ្នែកគណនេយ្យវិញបង។
ប្រធាន៖ អីចឹងចាំបាច់ឈប់ពីក្រុមហ៊ុនយើងធ្វើអី? បងផ្លាស់ពិសីឯងទៅធ្វើខាងគណនេយ្យវិញទៅបានហើយ។ ម៉េចដែរ? ហើយប្រាក់ខែនៅដដែល។ ធម្មតា ផ្នែកគណនេយ្យបានប្រាក់ខែតិចជាងខាងម៉ាឃីតធីង ប៉ុន្តែបើពិសីចង់ទៅខាងគណនេយ្យ ប្រាក់ខែបងឲ្យដូចឥឡូវចឹង។ ណាមួយ នៅខាងនោះម៉ោងធ្វើការក៏តិចជាងឥឡូវ វាល្អម្យ៉ាងដែរសម្រាប់អូន។ អូនគិតម៉េចដែរ?
ពិសី៖ ចាស បង ហ្នឹងហើយ អីចឹងក៏បានដែរបង។ អរគុណច្រើនបង។

Requesting information — Additional dialogue

ភ្ញៀវ៖ អាឡូ ជម្រាបសួរ ខាងថតរូបនិងវីដេអូ ត្រូវអេ៎? ខ្ញុំចង់សួរព័ត៌មានខ្លះ។
ជាងថត៖ បាទ បងចង់សួរទាក់ទងនឹងអីដែរ?
ភ្ញៀវ៖ ក្រុមហ៊ុនខ្ញុំត្រូវបើកសិក្ខាសាលាខែក្រោយនេះ ហើយខាងខ្ញុំត្រូវការជាងថតសម្រាប់ថតវីដេអូពេលសិក្ខាសាលា។ ចង់ដឹងថាខាងអូនឯងមានទទួលថតសិក្ខាសាលាអត់ទេ?
ជាងថត៖ ថតតាសបង។ សិក្ខាសាលាបងធ្វើង៉ៃណាដែរ? ហើយពីម៉ោងម៉ានដល់ម៉ោងម៉ានដែរបង?
ភ្ញៀវ៖ ធ្វើនៅង៉ៃទី ១៥ ខែក្រោយ ពីម៉ោង ២ ដល់ម៉ោង ៥។
ជាងថត៖ ចុះធ្វើនៅណាដែរបង? ហើយមានអ្នកចូលរួមប្រហែលម៉ាននាក់ដែរ?
ភ្ញៀវ៖ ប្រហែលជា ១០០ នាក់។ ធ្វើនៅសណ្ឋាគារ។ តម្លៃថតប្រហែលជាម៉ានដែរ?
ជាងថត៖ បាទបង ខ្ញុំសុំសួរខ្លះៗសិន ដើម្បីខ្ញុំអាចដឹងថាត្រូវការបុគ្គលិកម៉ាននាក់ ហើយត្រូវការឧបករណ៍អីគេខ្លះ អីចឹងអា៎បង។
ភ្ញៀវ៖ ហ្នឹងហើយ បានតាស។

Pickpocket (Sakanan) — 17

ចូលដល់រូបភាពទី ១៧ នៅក្នុងរូបភាពទី ១៧ យើងឃើញថា បន្ទាប់ពីគាត់បាត់កាបូបហើយ គាត់បានលូកក្នុងហោប៉ៅរបស់គាត់ ហោប៉ៅចំហៀង ដើម្បីយកទូរស័ព្ទ អញ្ចឹងគាត់ទុកកាបូបលុយនៅក្នុងហោប៉ៅខាងក្រោយ បាទ ហើយទូរស័ព្ទនៅក្នុងហោប៉ៅចំហៀង អញ្ចឹងជាទូទៅខោរបស់មនុស្សប្រុស គឺមានហោប៉ៅជាទូទៅចំនួនបី ដែលហោប៉ៅឆ្វេងមួយ ហោប៉ៅស្ដាំមួយ និងហោប៉ៅក្រោយមួយ អញ្ចឹងហោប៉ៅឆ្វេងស្ដាំ គឺយើងទុកដាក់ ជាទូទៅយើងប្រើប្រាស់សម្រាប់ដាក់ទូរស័ព្ទនិងលុយបន្តិចបន្តួច ចំណែកហោប៉ៅក្រោយ គឺយើងតែងតែដាក់នូវកាបូបលុយ ដូចបុរសម្នាក់នោះ គាត់បានទុកទូរស័ព្ទគាត់នៅក្នុងហោប៉ៅចំហៀង ហើយកាបូបលុយនៅក្នុងហោប៉ៅក្រោយ ដូច្នេះនៅពេលដែលគេលូកយក ឬក៏លួចយកកាបូបលុយរបស់គាត់ពីក្នុងហោប៉ៅក្រោយ គាត់ពុំបានបាត់ទូរស័ព្ទនោះទេ ព្រោះទូរស័ព្ទរបស់គាត់ដាក់នៅក្នុងហោប៉ៅចំហៀង អញ្ចឹងគាត់បានដកយកទូរស័ព្ទចេញពីហោប៉ៅចំហៀងមកចុច យើងឃើញថាអាការៈរបស់គាត់ចុចទូរស័ព្ទគឺមានលក្ខណៈភ័យ ព្រោះមានបែកញើសជាច្រើនចេញពីទឹកមុខរបស់គាត់ អញ្ចឹងមុខរបស់គាត់គឺបានបែកញើស ដោយសារតែគាត់តក់ស្លុតនៅពេលដែលគាត់បាត់បង់កាបូបលុយរបស់គាត់ ព្រោះថាកាបូបលុយរបស់កាត់មានលុយ និងមានសម្ភារៈផ្សេងៗទៀត ដូចជាអត្តសញ្ញាណប័ណ្ណ កាតបុគ្គលិក កាតក្រុមហ៊ុនជាដើម អញ្ចឹងហើយទើបធ្វើឲ្យគាត់មានអារម្មណ៍ថាស្ដាយនិងភ័យ បែកញើសជាច្រើននៅលើមុខ។

Getting Up (Sakanan) — 17

ចូលដល់រូបភាពទី ១៧ អញ្ចឹងនៅក្នុងរូបភាពទី ១៧ បន្ទាប់ពីគាត់ដើរបានបន្តិចមក យើងឃើញថា គាត់ក៏បានចូលទៅដល់កន្លែងធ្វើការរបស់គាត់។ អញ្ចឹងគាត់បានដើរមកដល់មុខកន្លែងធ្វើការរបស់គាត់ហើយ ដោយកន្លែងធ្វើការរបស់គាត់ គឺមានប្រើប្រាស់ទ្វារកញ្ចក់។ បាទ ប៉ុន្តែទ្វារនោះមិនបើកនោះទេ មិនមែនបានន័យថា មិនទាន់ដល់ម៉ោងធ្វើការនោះទេ ក៏ប៉ុន្តែជាទូទៅទ្វារក្រុមហ៊ុនឬក៏ទ្វារកន្លែងធ្វើការ គឺគេតែងតែបិទជានិច្ច ប៉ុន្តែគេមិនចាក់សោនោះទេ ដោយសារតែគេត្រូវបើកចេញចូលជាប្រចាំ ដូច្នេះគេគ្រាន់តែបិទ ដើម្បីកុំឲ្យមានដីហុយចូល ឬក៏មានខ្យល់ចូលខ្លាំង អញ្ចឹងទ្វារកញ្ចក់ គឺអាចមើលឃើញនៅខាងក្នុង ដូច្នេះ ពេលដែលនារីនោះទៅដល់ គាត់ត្រូវបើកទ្វារកញ្ចក់ ដើម្បីចូលទៅក្នុងការិយាល័យឬក៏កន្លែងធ្វើការរបស់គាត់។ ជាមួយនឹងបាយ ដែលគាត់យួរមកអម្បាញ់មិញ យើងឃើញថាគាត់នឹងញ៉ាំបាយពេលព្រឹកនោះ នៅក្នុងកន្លែងធ្វើការរបស់គាត់ឬក៏នៅក្នុងការិយាល័យរបស់គាត់តែម្ដង បាទ ព្រោះថាគាត់ត្រូវមកឲ្យដល់កន្លែងធ្វើការឲ្យទាន់ម៉ោង បន្ទាប់មក គាត់ត្រូវស្រស់ស្រូបអាហារពេលព្រឹកមុននឹងគាត់ធ្វើការ ព្រោះប្រសិនបើយើងមិនបានស្រស់ស្រូបអាហារពេលព្រឹកនោះទេ យើងនឹងពុំមានកម្លាំងគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីធ្វើការនោះទេ ព្រោះថាព្រឹកឡើងគឺយើងនឹងហេវ ឬក៏យើងនឹងឃ្លាន ដូច្នេះយើងត្រូវញ៉ាំឲ្យបានឆ្អែតមុននឹងធ្វើការ ដូចនារីម្នាក់នេះ ទោះបីជាគាត់មិនមានពេលច្រើន សម្រាប់ញ៉ាំអាហារពេលព្រឹកនៅកន្លែងលក់អាហារពេលព្រឹកក៏ដោយ ក៏ប៉ុន្តែគាត់ក៏បានខ្ចប់អាហារពេលព្រឹក ដើម្បីមកញ៉ាំនៅកន្លែងធ្វើការផងដែរ។ អញ្ចឹងបានន័យថា ឥឡូវនេះ គាត់មកដល់កន្លែងធ្វើការរបស់គាត់ហើយ ហើយគាត់ក៏កំពុងតែដើរសំដៅចូលទៅក្នុងការិយាល័យរបស់គាត់ផងដែរ ដើម្បីធ្វើការរបស់គាត់ ដូចសព្វមួយដង ឬក៏ជាដូចរាល់ថ្ងៃអញ្ចឹងដែរ បាទ។

Pickpocket (Sakanan) — 11

ចូលមកដល់រូបភាពទី ១១ នៅក្នុងរូបភាពទី ១១ យើងឃើញថា បន្ទាប់ពីគាត់បានចេញពីក្នុងរថភ្លើងហើយ បុរសម្នាក់នោះ គាត់ក៏បានដើរមកកាន់ស្ថានីយរថភ្លើង អញ្ចឹងបន្ទាប់ពីចេញពីកន្លែងរថភ្លើង ឬក៏ចេញពីរថភ្លើង គឺយើងត្រូវដើរចូលទៅក្នុងស្ថានីយរថភ្លើង ព្រោះថា មុននឹងអាចជិះរថភ្លើងបាន យើងត្រូវតែទិញសំបុត្រនៅក្នុងស្ថានីយ ហើយមុននឹងអាច នៅពេលដែលយើងចុះពីលើរថភ្លើង យើងក៏ត្រូវដើរកាត់ស្ថានីយ ដើម្បីទៅខាងក្រៅផងដែរ អញ្ចឹងស្ថានីយរថភ្លើងនីមួយៗ តែងតែមាននូវជណ្ដើរ ឬក៏ការចុះទៅខាងក្រោម ឬក៏ឡើងខាងលើ ទៅតាមផ្លូវរថភ្លើងរបស់គេថាតើគេនៅទាបឬនៅខ្ពស់ អញ្ចឹងរូបភាពនេះ គឺផ្លូវរថភ្លើងរបស់គេគឺនៅខ្ពស់ ឬក៏អាចយើងហៅថា រថភ្លើងអាកាស អញ្ចឹងគឺរត់លើផ្លូវខ្ពស់ ដូច្នេះគឺត្រូវឡើងជណ្ដើរ ក៏ប៉ុន្តែដោយសារតែបុរសម្នាក់នោះចុះពីលើរថភ្លើង ដូច្នេះហើយគាត់ត្រូវចុះមកខាងក្រោមវិញ អញ្ចឹងបុរសម្នាក់នោះ គាត់ក៏បានជិះរថភ្លើង ជិះជណ្ដើរយន្ត ដើម្បីចុះមកខាងក្រោមចូលទៅក្នុងស្ថានីយ បាទ យើងឃើញថា ជណ្ដើរយន្តមួយនោះ គឺមានមនុស្សចំនួនប្រាំនាក់ ដែលកំពុងតែជិះជណ្ដើរយន្តនោះ ដោយនៅខាងមុខបុរសនោះ គឺមានមនុស្សពីរនាក់ ដែលខាង នៅ មនុស្សដែលនៅខាងមុខជាប់នឹងបុរសនោះ គាត់កំពុងតែឈរចុចទូរស័ព្ទ ហើយនារីដែលនៅខាងក្រោយបុរសនោះ គាត់កំពុងតែជិះជណ្ដើរយន្តដែរ ដោយដៃទាំងពីររបស់គាត់កំពុងតែកាន់កាបូបមួយ អញ្ចឹងបុរសម្នាក់នោះ គាត់កំពុងតែឈរនៅកណ្ដាល ដោយដៃរបស់គាត់កាន់នឹងបង្កាន់ដៃជណ្ដើរ បាទ ហើយដៃម្ខាងទៀតជ្រែងហោប៉ៅ ដោយគាត់ដាក់ដៃក្នុងហោប៉ៅ ហើយឈរបណ្ដើរសម្លឹងមើលទៅឆ្វេងស្ដាំបណ្ដើរនៅក្នុងស្ថានីយ ព្រោះថាពេលខ្លះយើងអាចចាប់អារម្មណ៍ទៅនឹងទិដ្ឋភាពនៅក្នុងស្ថានីយ ដែលមានរូបភាពប្លែកៗជាច្រើន។ ជណ្ដើរយន្ត យើងឃើញថា ជណ្ដើរយន្តគឺជាជណ្ដើរ ដែលយើងពុំចាំបាច់ឡើងជាន់កាំជណ្ដើរនោះទេ ដោយយើងគ្រាន់តែឈរមួយកន្លែង ពេលនោះជណ្ដើរយន្តនឹងនាំយើងឲ្យទៅខាងលើឬក៏ខាងក្រោមបាន ដោយយើងពុំចាំបាច់ចំណាយកម្លាំងនោះទេ ហើយជណ្ដើរយន្តគឺមានលក្ខណៈទំនើប ដូច្នេះហើយមានតែនៅក្នុងផ្សារទំនើប ឬក៏នៅក្នុងស្ថានីយរថភ្លើងទំនើបតែប៉ុណ្ណោះទើបមាន ដូច្នេះនៅក្នុងស្ថានីយរថភ្លើងរបស់ប្រទេសកម្ពុជាគឺពុំទាន់មានជណ្ដើរយន្តបែបនេះនោះទេ ក៏ប៉ុន្តែនៅក្នុងផ្សារទំនើប ឬក៏កន្លែងក្រុមហ៊ុនផ្សេងៗ គឺតែងតែមានជណ្ដើរយន្តជានិច្ច នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាគឺមានជណ្ដើរយន្តជាច្រើនដាក់នៅក្នុងស្ថាប័ន ឬក៏ដាក់នៅក្នុងកន្លែងធ្វើការ ក៏ដូចជាផ្សារទំនើបផ្សេងៗផងដែរ។

Hospital (Sakanan) — 16

បន្ទាប់មកទៀតរូបភាពទី ១៦ នៅក្នុងរូបភាពទី ១៦ យើងឃើញថា បន្ទាប់ពីបុរសម្នាក់នោះ គាត់ព្យាបាលបានជាសះស្បើយហើយ គាត់ក៏បានយកវិក្កយបត្រពេទ្យដើម្បីមកមើល អញ្ចឹងជាទូទៅ ពេលខ្លះពេទ្យនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា គឺប្រសិនបើយើងទៅគេងនៅក្នុងពេទ្យធំៗគឺមានតម្លៃថ្លៃ ចំណែកឯពេទ្យតូចៗគឺមានតម្លៃថោក ហើយសម្រាប់ការព្យាបាលគឺពឹងផ្អែកទៅលើការព្យាបាល អញ្ចឹងប្រសិនបើយើងគេងនៅក្នុងពេទ្យយូរ គឺការព្យាបាលគឺអស់ថ្លៃ ប៉ុន្តែប្រសិនបើយើងគេងពេទ្យត្រឹមតែមួយថ្ងៃឬក៏ពីរថ្ងៃ យើងអាចចំណាយអស់ត្រឹមតែពី ១០០ ដុល្លារទៅ ៣០០ ដុល្លារតែប៉ុណ្ណោះ ក៏ប៉ុន្តែប្រសិនបើយើងគេងពេទ្យរយៈពេលយូរ យើងអាចចំណាយអស់ពី ៥០០ ទៅដល់ ១០០០ ដុល្លារ ឬក៏អាចលើសនេះ ព្រោះដោយសារតែតម្លៃទៅតាមពេទ្យ ពេទ្យធំនិងពេទ្យតូច អញ្ចឹងប៉ុន្តែពេលខ្លះគឺយើងអាចប្រើប្រាស់ធានារ៉ាប់រង សេវាធានារ៉ាប់រងរបស់ក្រុមហ៊ុនមួយចំនួន អញ្ចឹងប៉ុន្តែភាគច្រើននៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ប្រជាជនកម្ពុជាគាត់អត់សូវប្រើប្រាស់សេវាធានារ៉ាប់រងនោះទេ អញ្ចឹងនៅពេលដែលគាត់មានជំងឺ ឬក៏នៅពេលដែលគាត់មានគ្រោះថ្នាក់ ហើយទៅព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យ គឺគាត់ចេញលុយខ្លួនឯង បានន័យថាគាត់ចំណាយលុយផ្ទាល់ខ្លួន ប៉ុន្តែសម្រាប់អ្នកដែលគាត់ប្រើប្រាស់សេវាធានារ៉ាប់រង គឺគាត់អត់ចាំបាច់ចេញលុយ ឬក៏ចំណាយលុយផ្ទាល់ខ្លួននោះទេ គឺក្រុមហ៊ុនធានារ៉ាប់រងនឹងទទួលរ៉ាប់រងនូវការចំណាយព្យាបាលរបស់គាត់ទាំងស្រុង ដោយគាត់គ្រាន់តែបង់សេវាប្រចាំឆ្នាំទៅឲ្យក្រុមហ៊ុនធានារ៉ាប់រងតែប៉ុណ្ណោះ ហើយក្រុមហ៊ុនធានារ៉ាប់រងគឺយើងអាចធានារ៉ាប់រងនៅពេលដែលយើងមានគ្រោះថ្នាក់ ឬក៏នៅពេលដែលយើងមានជំងឺបាន ដោយការធានារ៉ាប់រងនោះ ពេលខ្លះ ក្រុមហ៊ុនខ្លះ គឺគាត់ធានារ៉ាប់រង ២៤ ម៉ោងគ្រប់ទីកន្លែងទាំងអស់ អញ្ចឹងនៅពេលដែលយើងមានជំងឺ ឬក៏នៅពេលដែលយើងគ្រោះថ្នាក់ យើងគ្រាន់តែទៅមន្ទីរពេទ្យ នោះក្រុមហ៊ុនធានារ៉ាប់រងនឹងចេញថ្លៃសេវាថ្នាំពេទ្យ ហើយនិងថ្លៃព្យាបាលឲ្យយើងទាំងអស់ ក៏ប៉ុន្តែប្រសិនបើយើងអត់មានធានារ៉ាប់រងទេ គឺយើងត្រូវចំណាយប្រាក់ផ្ទាល់ខ្លួន ដើម្បីព្យាបាលជំងឺរបស់យើង ដែលជាក់ស្ដែងបុរសម្នាក់នេះ ប្រហែលជាគាត់អត់មានសេវាធានារ៉ាប់រងទេ បានន័យថាគាត់អត់បានទិញសេវាធានារ៉ាប់រងទេ ដូច្នេះនៅពេលដែលគាត់កាន់វិក្កយបត្រពេទ្យមក គឺគាត់ភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ប្រហែលជាអស់ច្រើន បានន័យថាដោយសារតែគាត់បាក់ជើងនិងនៅពេទ្យយូរ ដូច្នេះការចំណាយរបស់គាត់គឺអស់ច្រើន អញ្ចឹងហើយទើបគាត់មើលទៅក្នុងវិក្កយបត្រពេទ្យបណ្ដើរ គាត់មានអាការៈភ្ញាក់ផ្អើលបណ្ដើរ ដោយសារតែឃើញតម្លៃថ្លៃពេក ដោយសារតែឃើញវិក្កយបត្រនោះគឺមានតម្លៃថ្លៃពេក។

Getting Up (Sakanan) — 03

នៅក្នុងរូបភាពទី ៣ នៅក្នុងរូបភាពទី ៣ យើងឃើញថា បន្ទាប់ពីនារីនោះពត់ខ្លួនហើយ បាទ គាត់អង្គុយនៅលើគ្រែដដែល ក៏ប៉ុន្តែគាត់បានបញ្ចប់ការពត់ខ្លួនរបស់គាត់ហើយ ហើយគាត់ឱនមកបិទនាឡិការោទ៍របស់គាត់ អញ្ចឹងជាធម្មតា នាឡិការោទ៍ ប្រសិនបើយើងមិនបិទទេ គឺវានឹងរោទ៍រហូត បាទ វានឹងធ្វើឲ្យមានសំឡេងរំខាននៅក្នុងផ្ទះ ព្រោះថានាឡិការោទ៍គឺមានសំឡេងខ្លាំង ដែលអាចដាស់យើងឲ្យភ្ញាក់ពីដំណេកបាន អញ្ចឹងនៅពេលដែលយើងភ្ញាក់ហើយ យើងត្រូវបិទនាឡិការោទ៍វិញ ព្រោះថាបើយើងមិនបិទ វានឹង[សំឡេងប្រើ] វានឹងឮសំឡេងរំខាននៅក្នុងផ្ទះយើងតែម្ដង អញ្ចឹងវាពិតជារំខានខ្លាំងណាស់។ នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ជាទូទៅ យើងឃើញថា មានភាពខុសគ្នាមួយចំនួន រវាងអ្នករស់នៅទីក្រុង ជាមួយនឹងអ្នករស់នៅជនបទ បាទ ចំពោះការក្រោកពីគេង ព្រោះថាប្រសិនបើយើងនិយាយអំពីអ្នករស់នៅជនបទ គឺគាត់តែងតែក្រោកពីគេងពីព្រលឹម ឬក៏ពីព្រឹកជាងអ្នកនៅទីក្រុង ព្រោះថាអ្នកនៅជនបទ គាត់ងើបពីគេង ឬក៏ក្រោកពីគេង នៅម៉ោង ៥ ព្រឹក បាទ គាត់ក្រោកពីគេងនៅម៉ោង ៥ ព្រឹក ហើយឬក៏ម៉ោង ៦ ព្រឹក បាទ ព្រោះថាគាត់ជាកសិករ ដូច្នេះគាត់ត្រូវទៅ ក្រោកទៅស្រែ ឬក៏ទៅចំការរបស់គាត់ពីព្រលឹមបន្តិច ដើម្បីឲ្យមេឃត្រជាក់ ទាន់មេឃត្រជាក់ បាទ ប៉ុន្តែចំណែកឯអ្នករស់នៅទីក្រុងវិញ គឺគាត់ធ្វើការងារ ប្រកបការងារនៅក្នុងក្រុមហ៊ុន ឬក៏ប្រកបការងារនៅក្នុងសាលា ឬក៏ស្ថាប័នផ្សេងៗ អញ្ចឹងម៉ោងការងាររបស់គាត់ គឺអាចចូលម៉ោង ៧ ឬម៉ោង ៨ ដូច្នេះហើយ អ្នកដែលរស់នៅទីក្រុង គាត់គេងយូរជាងអ្នកនៅតាមជនបទ គឺគាត់អាចគេងដល់ម៉ោង ៧ ឬម៉ោង ៨ បាន។ ចំពោះការភ្ញាក់ពីគេងទៀតសោតក៏ខុសគ្នាដែរ គឺអ្នករស់នៅជនបទគាត់គេង គាត់ភ្ញាក់ពីគេង ដោយសារតែការស្ដាប់សំឡេងសត្វ អញ្ចឹងអ្នកនៅជនបទ គាត់មិនសូវប្រើប្រាស់នាឡិការោទ៍ប៉ុន្មាននោះទេ គឺគាត់ នៅពេលណាដែលគាត់ឮសូរសំឡេងសត្វមាន់រងាវ គឺគាត់នឹងភ្ញាក់ ព្រោះថាមាន់រងាវ ជាទូទៅ នៅពេលព្រលឹមម៉ោង ៥ គឺមាន់រងាវ។ អញ្ចឹងគាត់នឹងភ្ញាក់តាមសំឡេងមាន់រងាវនោះឯង។ ប៉ុន្តែអ្នករស់នៅទីក្រុង គឺមិនមានចិញ្ចឹមសត្វច្រើននោះទេ ដូច្នេះគាត់ត្រូវការដាក់នាឡិការោទ៍ ដើម្បីឲ្យគាត់ដឹងថាម៉ោងប៉ុន្មាន ឬក៏ដើម្បីឲ្យគាត់ភ្ញាក់ពីដំណេក។ អញ្ចឹងនៅក្នុងរូបភាពនេះ គឺនារីម្នាក់នេះ គឺគាត់រស់នៅទីក្រុង បាទ គាត់រស់នៅទីក្រុង ដោយសារតែគាត់ប្រើប្រាស់នាឡិការោទ៍ ដើម្បីដាស់ឲ្យគាត់ភ្ញាក់ពីដំណេក។